Bardzo przyjemnie się oglądało. Co prawda był to taki teatr jednego aktora, bez Dafoe tego filmu po prostu by nie było... Obsada pełna znajomych twarzy. Można powiedzieć, że poza Willem nikt tu tak naprawdę nie grał. Każdy był sobą :) Młody ćpun Furlong, recydywista kryminalista Trejo i męska dziwka Rourke, który po raz kolejny zaskoczył mnie swoją niezwykłą zdolnością do oszpecania samego siebie. Słowo daję, że dopiero po przejrzeniu obsady, zorientowałem się, że ta umalowana paskuda to nasz kochany Mickey, niegdysiejszy Brad Pitt światowego kina. Liczyłem też na Buscemiego, ale ten wolał się chyba zająć reżyserowaniem i na ekranie zawitał dosłownie na chwilę, bodaj dwa razy. 7/10