Film od strony technicznej jest niemal arcydziełem. Jedyne co mi się nie podobało to przerwanie tańca i muzyki, sceny tętniącej życiem zamkniętej w małym pomieszczeniu jej przeciwieństwem, sceną bez muzyki na otwartej przestrzeni. Kamera pokazuje różne ujęcia i nigdy nie zawodzi. Cały film jest okraszony świetnie dopasowaną muzyką, zwłaszcza podczas kuszenia na pustyni. Piosenka "A Different Drum" jest genialna i dołącza do mojej playlisty. Nie mogę wyjść ze zdziwienia, że ten film nie otrzymał ani jednej nagrody, ani nominacji za kostiumy/charakteryzację. Weselnicy z Kany wyglądają jak wyjęci żywcem z publikacji National Geographic. Willem Dafoe i Harvey Keitel to moi ulubieni aktorzy, w czym mnie tym filmie jedynie utwierdzili.

Samo przedstawienie ostatniego kuszenia i zakończenie bardzo mi się podobało, jednak cały film uważam za trudny w odbiorze. Można go przyrównać do filmów surrealistycznych, gdzie musimy oddzielić sen od jawy. Tutaj musimy odróżnić biblijną historię, która wszyscy znamy od artystycznej interpretacji. Było to dla mnie szczególnie ciężkie, gdy Judasz odwoływał się do dziecięcych lat Jezusa. Mam uznać te historię za zgodne z narracją filmu czy z Biblią ? Film wybiórczo podchodzi do tematu. Wybrane historie z początku zgadzają się z 'faktami', po to by na końcu pokazać coś wręcz odwrotnego. To było dość męczące.

Większość odniesień i symboliki jaka się pojawia w filmach [wszystkich dziełach kultury zachodniej/chrześcijańskiej] nawiązuje do Biblii. Tutaj można odnaleźć się np. nawiązań do ruchu hipisowskiego. W filmie doszukującym się znaczenia człowieczeństwa i absolutu przemycanie tak przyziemnych treści można określić rzucaniem pereł przed wieprze.

Film warto obejrzeć dla samego kunsztownego wykonania oraz historii, obok której nie można przejść obojętnie.