Stosując się do zasady- najpierw książka, potem film, takoż uczyniłam. Książka nie wywala z butów, zachęcona recenzjami, że jest w stylu Cormaca Mccarthy'ego, sięgnęłam po nią; "Drogę" wciągnęłam nosem, zarywając nockę, genialna. Otóż "Serena" do pięt nie dorasta prozie Cormaca, ale też nie ma jakiejś tragedii. Postaci są wyraziste, fajnie prowadzone. No właśnie. Film kompletnie spłaszczył postaci, przedstawione w książce. Serena to rozhisteryzowana płaczka, Pemberton przemienia się w opiekuńczego tatuśka już praktycznie na początku filmu. Przecież ten facet właściwie do samego końca lektury był obłędnie zakochany w Serenie, pomimo powolnego dostrzegania w niej rzeczy, które trudno mu było akceptować. Jedynie Galloway fajnie zagrany, jakoś tak zgrał mi się z postacią książkową (aczkolwiek w filmie zabrakło mi jego "warowania" przy Serenie dniem i nocą). Pomijając postaci, to dlaczego, i to od samego początku, zmieniana jest fabuła, ja się pytam??! Kluczowe wydarzenia przedstawione są zupełnie inaczej, nie ma morderstwa ojca Rachel na początku, koniec bohaterów zupełnie inny. Po co? No i wszystko spłycone li i jedynie do dzieciaka, dramat Sereny również. A przecież tam chodziło przede wszystkim o władzę, kasę, interesy. To Serena trajkotała w kółko o Brazylii, nie Pemberton, jak to było przedstawione w filmie. Tragedia.