Oglądając film miałam wrażenie, że jest on bardziej autorstwa Lyncha niż Herzoga (klimat filmu, sceneria, scenografia, postacie, Pani McCullum jakby wyjęta z jednej z opowieści wspomnianego reżysera). Rezultat tej kooperacji jest raczej mierny, szkoda wysiłku takich aktorów jak Kier, Dafoe czy Zabriskie. Film opowiada historie młodego, pogrążającego się w zaburzeniach psychicznych i tanim mistycyzmie mężczyzny. Opowieść ta nie ujmuje dosłownie niczym, nie intryguje, nie porywa, nie jest początkiem płodnego procesu myślowego. Czy wyobrażacie sobie nieinteresującego szaleńca? Herzog po raz kolejny wybiera na swojego głównego bohatera wyrzutka, podaje go jednak w tak nieciekawy sposób, że niejednokrotnie miałam ochotę wyłączyć film i nigdy do niego nie wracać. Klimat niby jest, ale nie był mnie w stanie zaabsorbować. Nie wspominając już o wymowie filmu, której po prostu nie ma (pomijając banały). Sumą wypadkową tego wszystkiego jest po prostu bełkot. Reasumując długo czekałam na ten film, ale rozczarował mnie na całej linii.