Smutna historia, bardzo smutnego, wrażliwego artysty malarza. Artysty, który chciał tylko malować, który w malowaniu odnajdował radość i ukojenie dla swojej chorej, umeczonej psychiki.
Bardzo smutny film i w tym smutku piękny. Piękne zdjęcia. Emocje, zmysły zamknięte w kadrach. Niektóre kadry znamy z obrazów Van Gogha, a z filmu mogliśmy się dowiedzieć jak one powstały.
No i kreacja Daofe. On był Van Goghiem. Jego gra to mistrzowska wirtuozeria. Potrafił oddać wszystkie niuanse psychicznej chwiejności tego artysty. Do tego podobieństwo fizyczne.
Bardzo, bardzo do mnie trafił ten melancholijny, smutny obraz życia, niedocenionego za swego życia artysty. I chciałabym więcej. Dla mnie ten film był za krótki, jak na poznanie tak barwnej, skomplikowanej psychicznie osoby, jaką był Van Gogh

„ Boję się wyzdrowienia”
Obrazy, które namalował są odbiciem tego, jak widział świat.
Polecam wszystkim wrażliwym na sztukę, na smutek, i tym, którzy w smutku potrafią dostrzec piękno