Dawno nie wyszłam z kina z uczuciem, że chciałabym jak najszybciej zobaczyć ten film na nowo, może być nawet na mniejszym ekranie, byle to zrobić. Chociaż trzeba przyznać, że „The Northman” na dużym ekranie robi potężne wrażenie: i jeżeli chodzi o kwestie wizualne, i dźwiękowe. Kilkakrotnie można podskoczyć na fotelu, gdy nagle wjeżdża sekwencja uderzeń w bębny.

A jednak to film kontrastów. Bardzo surowy, brutalny, odzwierciedlający naturę głównego bohatera, ale z drugiej strony poetycki w wymiarze dialogów. Oczywiście nie jest to „delikatna” poezja, a jakby żywcem wyjęta z Eddy, tyle że bez kenningów, tych skomplikowanych metafor, które nie sposób zrozumieć bez klucza. Mimo że twórcy zestawiają te dwa – na pierwszy rzut oka – skrajne podejścia, to nie czułam dysonansu. Wszystko składało mi się w całość.

Całość jest prosta – to naprawdę nieskomplikowana historia, ot reinterpretacja „Hamleta”, a raczej sięgnięcie do korzeni, do Amletha, którym inspirował się Szekspir. Ale do mnie ta prostota przemawia, bo w gruncie rzeczy dostaliśmy historię o bohaterze, który też jest prosty. Nie analizuje, nie ma tu monologów zewnętrzno-wewnętrznych. Amleth akceptuje swoją bestię, ba, wiele bestii, którym pozwala przejąć nad sobą kontrolę.

Wszystko przy wtórze obrazów, które przypominają „Tron we krwi” (m.in. scena z Bjork, która odgrywa tutaj prawie-rolę Wieszczby Wolwy) i „Sny” (motyw wulkanu). A jak już jesteśmy przy wulkanie, to chociaż helheim może zazgrzytać tym, którzy interesują się mitologią nordycką (bardziej muspelheim!), to idealnie pasuje do tej historii poprzecinanej coraz bardziej rozgrzanym wulkanem. Stąd już całkiem blisko do skojarzeń do „Zemsty Sithów”, których nie mogłam się wyzbyć. Już pomijam dbałość o szczegóły, jak np. zdobienia na dworze królewskim nawiązujące do łodzi z Osebergu, głowę „Mimira” czy autodestrukcyjną naturę wilka w nawiązaniu do Odyna.

Kawał solidnego kina, więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/sT5oym_bf0Q