Poszłam na seans zwiedziona trailerem, osobistymi fascynacjami wokół legend Północy, mając w pamięci serial „Wikingowie” i będąc fanką filmowego klanu Skarsgårdów.

I wiecie co…, nie spoilerując zanadto, napiszę tak. Wszystko, co dramaturgiczne ważne, znalazło się w zwiastunie filmu, uniwersum jest okrutne i spowite w oparach zakazanych substancji, ocieka krwią i przemocą. Bohaterowie są zimni, jak lody Grenlandii i niewzruszeni w swoich postanowieniach, a najcieplejsze momenty filmu to widoki ziejącego ogniem wulkanu. Główny bohater ślepo podąża za przepowiednią i wygląda, jakby sterowała nim jakaś diabelska, mroczna siła. Co ciekawe, więcej sympatii budzą jego antagoniści i ich działania wydają się nam bardziej ludzkie, a promyczkiem w tym pozbawionym nadziei świecie jest piękna Anya Taylor-Joy w roli Olgi. Czuć tu ducha szekspirowskich opowieści.

Reżyser odziera świat Wikingów z popkulturowych sreberek i oferuje nam brutalną rzeczywistość, w której przyszło żyć wieki temu wyznawcom Odyna. Wyczytałam gdzieś, że Eggers odtworzył realia wikińskich strojów, wierzeń, broni itd. w skali niemal 1:1, powierzając np. ręczne tkanie krajek polskiej rzemieślniczce. I tę prawdziwość się czuje. Zastanawiam się jednak, czy w tej pogoni za realizmem twórcy nie zagubili story, czyli istoty filmu. Podobno reżyser musiał nagiąć mocno scenariusz do oczekiwań producentów, którym pierwotny draft wydał się zbyt hermetyczny dla światowej publiczności. Wypada więc polować na wersję reżyserską filmu.

Mnie „Wiking” chwilami nużył, ale być może oczekiwałam zbyt wiele, mając w pamięci niedoścignionego Maddsa Mikkelsena w „Valhalla: mroczny wojownik” Refna czy też Travisa Fimmela aka Ragnara Lodbroka albo Rollo (w realu jednego z braci Skarsgårdów) z serialu „Vikings”.

Tak, czy inaczej, warto obejrzeć, choćby dla niesamowitego klimatu tej opowieści, wysmakowanych kadrów, pięknych krajobrazów Islandii, fantastycznych scen walk i nieprawdopodobnie wyrzeźbionych torsów Fjölnira i Amletha.