z cyklu: nie musisz być szalony żeby tu pracować, ale to pomaga..

po pilocie. co tu się. nie wiem, ale co się nawywzruszałem to moje. nabojałem też. się wylewa, się wylewa, tamy miękną, windy charczą, lasy wyją tajemnicą, a głodne duchy ciągle cierpią na chroniczną bezsenność. normalnie, jak dwadzieścia pięć lat temu. okazuje się, że wciąż można straszyć niewidzialną atmosferą czasu i miejsca, kumulacją spiętrzeń w przestrzeni, niezwykłymi liniami zbiegu znaczących zbiegów okoliczności w zwykłym powietrzu, bez dżampskerów ani nic ni żadnych innych wiedź i strzyg. po prostu, po bożemu, bez potworów, bez zwierciadeł, w zgodzie z podprogowymi regułami wylęgłymi spod przysadki mózgowej niejakiej pieńkowej damy.

a teraz minusy.

bo na samych wzruszeniach daleko nie zajedziemy (według moich obliczeń nie dalej niż do trzydziestej piątej minuty).

minus pierwszy. otóż najlepszy larsik zwykle mnie zaskakiwał nie tylko tym, że robił takie filmy jakich nikt wcześniej nie zrobił, ale też, że robił takie jakich nikt nigdy już po nim nie zrobi. otóż trzeci sezon Królestwa do takich nie należy. to larsik sentymentalny, powielający, jadący na patencie (przynajmniej swoim), rozwodniony. wygląda identycznie jak te z lat dziewięćdziesiątych. jest fajne to i całkiem spoko nawet, owszem, nie powiem, w wielu miejscach groteskowe, jednak nie do końca chwytam sensu powtarzania już istniejących estetyk? trochę słabo, że larsik chce nas straszyć i śmieszyć tymi samymi metodami którymi nas straszył i śmieszył w latach dziewięćdziesiątych. on, który przez cały ten czas każdą kolejną produkcją swoją stwarzał nowe wspaniałe i nieistniejące dotychmiast światy, teraz chowa się za kurtyną i odcina kupony. co z kolei zaprowadza nas do minusika numer dwa..

minus drugi. david lynch. sposób w jaki david lynch zakpił sobie i zagrał na nosie sentymentalnym powrotom do porzuconych ćwierć wieku wcześniej światów pokazuje, że wszystko jest możliwe. można ten świat przemeblować, zdemolować, nawet zgwałcić, pod warunkiem jednak, że zrobi mu się ładne i dorodne dziecię; na zgliszczach jego stworzy nową jakość, własną kosmogonię. swym powrotem po latach david zbyt wysoko zawiesił poprzeczkę naszych oczekiwań, by móc teraz łyknąć larsa z pełnym dobrodziejstwem inwentarza, cichutko i bezkrytycznie. tym bardziej z tymi pomysłami, które ni mniej ni więcej: albo stanowią wariację wokół oryginału albo idą po linii najmniejszego oporu powielając pomysły już istniejące i mielone do znudzenia (np. warstwa meta wpisująca dwa poprzednie sezony Królestwa jako filmy w świat Królestwa numer trzy - jako żywo zaczerpnięta z prologu każdej kolejnej części Ludzkiej Stonogi). my to po prostu wszystko już widzieliśmy. ale też może do czegoś oryginalnego nas to jeszcze zaprowadzi. zobaczymy.

tymczasowo reasumując: larsik wchodzący trzeci raz do tej samej rzeki to nie jest larsik na jakiego czekały wszystkożerne filmowe słonioki. ale poczekajmy, może jeszcze mgdyknie, pryksnie, pierwszoprztyknie, plupsnie i zaskoczy.