... i tego czegoś było bardzo dużo. Film jest lekkim niewypałem, chyba przez scenariusz. W miarę rozwiązywanie zagadki/sprawy moje zainteresowanie filmem wcale nie wzrastało. Cały czas oglądało się to jakoś bez większego skupienia. Nawet końcówka zawodzi, a to, że przypomina mi ona „Siedem” to już inna sprawa. Jest ona zresztą też straszliwie naciągana (SPOJLER młody detektyw przez przypadek odkrył motyw anamorfozy i akurat zdążył na miejsce zbrodni, aby zastac zabójcę strzelającego do głównego bohatera KONIEC SPOJERA). Tak samo jest z malowaniem obrazu przez głównego bohatera. Ja tego nie kupiłem, a może zostało to zaserwowane w taki sposób, że ciężko było to kupic. A przecież mogło być całkiem nieźle, bo pomysł z zabójcą-artystą i motywem anamorfozy zły nie był był.Brakuje momentów, w których akcja by przyspieszała, a wraz z nią napięcie wzrastało. Postac zabójcy i jego motywy są dosyc niejasne. Tak właściwie to kiler jest tutaj bardzo zmarginalizowany i jego tożsamośc nie odgrywa żadnej roli (co jednak minusem nie jest). „Anamorph” stara się być mroczny i surowy, ale wychodzi to połowicznie. Raptem w kilku scenach można odczuc jakiś klimat (patrz: koleś z rozwartą klatką piersiową i wszystkie crime scenes ). Apropos scen mordów – są fenomenalnie sfilmowane. Dochodzi do tego dobre aktorstwo o dostajemy bardzo przeciętny thriller, po którego seansie ma się nieodparte wrażenie, że mogło być o wiele lepiej – 5/10